اشعار

گُل من چون تو را در گِل بپوشم          ز هجران تو خــــــون دل بنوشم

در ایـــــــام جـــوانی قسمـــتم شد          که تــــابوت تو را گیرم به دوشم

***********************

دعایـــی زیر لــــب دارم شبـــانه          تـو آمین گــــوی ای مـــاه یگانــه

الـــهی هیــــچ مظلــــومی نبینـــد          عزیـزش را به زیر تـــــازیـــانه

***********************

بیـــا با هم نـــمــــاز شب بخوانیم           دعای دل به تاب و تب بخوانیم

کتاب قصّه ی غـم های خــود را          نهــان از دیده ی زینب بخوانیــم

***********************

به خاک افتاده جسم اطهرش بـود          به روی دامـــن فضّه سرش بود

میـــــــان آن همه رنج وغم ودرد          به فکرغصّه هـای شوهرش بود

***********************

غمـــت بـــرده ز دل تاب و توانم          تو رفـــتی مــــن چرا بـاید بمانم 

گلویم آنچنــــان از گریـــه بستـــه           کـــه نتوان بهر تو قرآن بخوانم 

***********************

چـــرا بــال و پر مـا را شکستـی           نهــــــال بــی بر مـا را شکستی

الهـی بشـــکند قنـفــــذ دو دســتت          که دست مادر مــا را شکســــتی

***********************

نـــگاه نــــــور عینت آتشــــــم زد          تمــــــاشـــای حسیـــنت آتشم زد

تنت را در کفــن پیچیـــدم آن شب          سکــــوت زینبــینت آتشــــــم زد

***********************

فلک دیدی چه خاکی برسـرم کرد         به طفلی رخت مـــاتم دربرم کرد

الهـــــــــــی بشکنــــد دست مغیره          که در این آستـان بی مادرم کرد

حالا كه زخم های تو مرهم گرفته است           بانـو تـمامِ خـانۀ من غـم گرفـته اســت

سِنّـــی نـــداشتی چـــقدر پیر می روی!           شرم از قـدِ هـلالِ تو حالم گرفتـه است

كِز كرده خاطراتِ تو را می كند مـرور           یك گوشه خانه دارِ تو ماتم گرفته است

جز چند تكۀ كـفـنی بیـنِ بُقـچـه چیست؟           بر دیده می گذارد و محكم گرفته است

بـــــوسه حسین بر كفِ پایِ تو می زند           امشب برای عمرِ كَمت دم گرفته است

لحظه به لحظه غسلِ تو را پیر می شوم

از زندگی نـفـس به نفـس سیـر می شوم

با زخـم بالِ پر زدنت سرخ گشته است           گلبرگ های یاسمنت سرخ گشته اسـت

در لحـظه هـای شُستنِ از زیـرِ پـیـرهن           مثلِ غروب؛ پیرهنت سرخ گشته است

چندین و چـنـد جـایِ تنِ تو شده كـبــود           چندین و چند جایِ تنت سرخ گشته است

ایــن زخـمِ سینه بـد قِـلِقی می كند هنوز           سر باز كرده و كفنت سرخ گشته است

وا شـد گِـره ز روسـریـت وای بر دلـم           از زیرِ گوش تا دهنت سرخ گشته است

از بس كه آستـین به دهن گریه می كـند           از بُغض؛ صورتِ حسنت سـرخ گشته است

از غُصه سـر به چـوبۀ تابـوت می زنم

جـان می كَنم من از تو ولی دل نمی كنم

ای زمین این روح و ریحان عـلی ست           این تـمام هـستی وجــان عـلی ست

ای زمین این گل که در تو شد نهان           راز دار درد پــنـهــان عـلــی سـت

ای زمین این مه که گردیده خمـوش           در شب غــم مــاه تـابان عـلی ست

ای زمین این مصحف ایثار و عشق           سـورۀ کـوثــر به قــرآن عـلی ست

ای زمین همــراه بـــا تـــو آسمـــان           شـاهـد شـــام غــریــبان عـلی ست

ای زمین با من تو هرشب گریه کن           قبر زهرا بیت الاحـزان عـلی ست

ای زمین این خـفتـه در آغوش تـــو           با خـبـر از قلب سوزان عـلی ست

ای زمین خود میزبـانی کـــن از او            کز فراقش غصه مهمان علی ست

ای زمـین بـا او مـدارا کـــن کـه او            در دو دنیا نـور چشمان عـلی ست

ای زمین اینجا اگـر پــر لالــه است            حاصلی از چـشم گریان علی ست

ای زمین زین درد خـاک این مـزار           با«وفائی»مـرثیه خــوان عـلی ست

مولا ز فــراق خــونجــگـــر بــود          ازهـر شبِ خودغریب تر بــود

تــابــوتِ حـبـیـبـه اش بـه دوشــش          خـامـوش و برآسمان خروشش

شب سوخت به اشکِ بـی صدایش          تـابــوت گریســـت از برایـــش

مـی بُــــرد کتــابِ غــربـتـــش را          می دیـــد ز دور، تــربتـــش را

می سـوخـت به یــادِ آن شـــهـیـده          می رفت به قــــامــــتِ خمـــیده

دنـبـالِ جــنــازه بـــا دلـــی چــاک          هر چــند قـــــدم فـتـاد بـر خاک

یک دسـت به ســویِ حَــیِّ مَـنّــان          دستِ دگــرش به دوشِ ســلمان

مـقــداد بــر او نــظـــاره می کـرد          تـقـدیم غمــــش ستـــاره میکرد

می ریـخـت سـرشک بـرعُـذارش          میکـرد نگه به قبــــر یـــــارش

کــای قـبــر،امـیـدِ حـیدراست ایـن          پاکـیـزه گُلِ پیمبـــر اســــت این

جــانــانِ مــن است ایـن تـن پـاک          آرام بـه بَر بگیــــرش ای خاک

او صَــدْمـه یِ بـیــشــمـــار دیــده          او در پـــــسِ در فـــــشـار دیـده

اکـنـون که تـو گـشته ای مـزارش          ای قبر دگـــر نــــده فـــــشارش

اُمّـــــیـــــدِ دلِ مـــرا، زمــــانــــه          بگرفـــت زمــــن بـــــه تـازیانه

ایــن اســت شـهــیـــده ی ولایــت          خـونِ کفنــــش کنـــــد روایــــت

دسـتـش بــه غـلافِ تـیــغِ دشـمـن          گردیــــد جـــــدا ز دامـــنِ مـــن

پس چـشـم ز جان خـویشتـن بست          بگـرفت جنازه را سَـــرِ دســــت

جـان بــر سـردست خــود نـهــاده          تـنــــهـــا و غریـــب ایـــــسـتاده

دیـــدنــــد بــرای اوّلــــیـــن بــــار         لرزیـــد علــی در آن شـــب تار

کس نـیـست جـنــازه را بـگــیــرد          ای وای اگـــر علــــی بــمیــــرد

نــاگــه دل شـب؛ در آن بــیــابـان          از قـبـر، دو دسـت شد نمـایـــان

یعنی کـه؛ علی؛ خـدای غـیــرت!          وی رفته فـرو بـــه بـحر حیرت

من صـاحـب این امـانـت هــسـتـم          بـسپــــار گــل مــرا بــــه دسـتم

آن شب که چـو گُل زهـم شکـفتی          زهــرای مـــرا ز مـن گــرفتــی

بـر دسـت تــو دسـت او نـــهــادم          کی یاس کـــبود بـــر تــو دادم؟!

دردا کـه گـلــم پُــر از نشانهاست          نیـلـوفــرِ دسـت تــــازیـانه است

قرارجان که مرا بی قرار خود کردی          نشانده ای به غم و سوگوار خود کردی

گل همیشه بهارم به فصل ماتــم و غـم          مرا ز گریه چـو ابـر بهار خود کردی

به لحظه لحظۀ هجران تو قسم که مرا          چو چشم پنجره چشم انتظار خود کردی

به زیر خاک مکان کردی ومرا از غم          ز پا فکنـدی و شمع مزار خود کردی

همیشه صحبت ایثـار توست روی لبـم          تمام عـمـر مـرا شـرمسار خود کردی

هـنـــوز از جگـــرم بــوی داغ می آید          چو لاله تا که مرا داغدار خـود کردی

تو بـاغبان امیـــدی و بیــت الحزان را          زاشک حسرت وغم لاله زار خود کردی

فرشـتـگـان خـدا شــاهـدنـد اشـکـت را          چراغ روشن شب های تار خود کردی

در آتش غـم ما سینۀ «وفائی» سوخت          ببین چه با دل ما از شرار خود کردی 

شوق عراق و شور حجاز است در دلم           جامه دران و سوز و گداز است در دلم

پل می زنم به خویش مگـو از کدام راه           راهـی که رو به آینه باز است در دلــم

قد قامت الصلاة من از جای دیگر است           قــد قـــامت کــدام نــماز است در دلــم

شب را چـــراغ گـم شدن روز کـرده ام           ذکــرت چراغ راز و نیاز است در دلم

تشبیه نارساست، حقیقت کــلام تــوست           ابــهــام و استعاره ، مجاز است در دلم

مجموعه ی نــیــاز تویی ای نمـاز ناب           دیـگــر چه حاجتی به نیاز است در دلم

یــاس کـبــود پیش تو خـار است فاطمه

نامت گــل  هـمـیــشه بهار است فاطمه

شب را خـدا ز شـرم نـگــاه تــو آفـريـد           خـورشـيد را ز شـعـله ی آه  تو آفـريـد

شمـسي تر از نگاه تو منـظـومه اي نبود           صـد كهـكـشان ز ابـر نـگـاه تـو آفـريـد

آه اي شهـيده ای كه شهـادت سپاه توست           جـان را خـدا شـهـيــد سـپـاه تـو آفـريـد

هر جا كه نور بود به گرد تو چـرخ زد           مـا را چـو گـرد بـر سر راه تـو آفـريـد

اي پشتـوانۀ دو جـهـان، عـشـق را خـدا           با جـلـوه و جـلالت و جـاه تـو آفــريــد

تـقـواي محض، صمت خالص، گـل خدا   

آخـر چگـونه شـعـر كنـم قـصه تـو را؟

تو آمـدي و زن به جـمـال خـدا رسـيــد           انسـان دردمـنـد به درك دعـــا رســيــد

تو آمـدي و مـهــر و وفـا آفـريــده شــد           تـو آمدي و نـوبت عـشق و حـيـا رسـيد

هاجر هرآن چه هروله كرد از پی تو كرد           آخر به حاجت تو به سـعي صـفـا رسيد

احمد اگر به عرش خدا رفت، با تو رفت           مـولا اگـر رسيد به حـق با شـمـا رسيد

داغ پـدر، سكـوت عـلي، غــربت حسن           شعري شد وبه حـنجـره ی كربلا رسيد

در تـل زيـنـبـيه غـروبــت طلـوع كـرد           با داغ تــو قـيــامـت زيـنـب فـرا رسـيد

با محـتـشم به ساحل عمـان رسيد اشـك           داغ تـو بـود بـار امــانـت به مـا رسيـد

تـسبـيح توست رشتـۀ تـعـقـيب واجـبات

قـد قـامت الصلاتي و حي علي الصلاه

بی فــاطـمـه قـیـــامت انـســان نبود نیز           عـهـد الست و معني پيــمــان نبود نیـز

چونان تو زن نديد جهان تا كه بود و هست           چونان تو مرد در همه دوران نبود نیز

مولا اگر نـبود جهان جـلــوه ای نداشت           "راز رشـیــد" سـورۀ قـــرآن نـبود نیز

گــر زنــده بــود بــعــد تو پيغـمبر خـدا           قــبـر تو مثل مهر تو پـنـهــان نبود نیز

زهــرا اگــر نبود، زمين بي بـهـار بود           در آسـمـان شکــوفـۀ  بــاران نبـود نیز

ای برق ذوالفـقار عـلی؛ هیچ خـطبه ای           مانند خـطـبــه های تو بـران نــبـود نیز

حــيــدر اگــر نــبـود و محـمد اگر نبود           وجد و وجود و جوشش  وجدان نبود نیز

ايمان نبود و عـشق نبـود و شرف نبود

خورشيد سر بـريدۀ صحراي طف نبود

نـام تـو با عــلـي و محـمـد قـريـنه است           هر جا كه عطر نام تو باشد مدينه است

دستاس كيست چرخ جهان؟ اين غريب كيست           این دست های کیست که لبریز پینه است؟

آیینه ای که عطـر بهشت مــدیــنــه بود           نــامش هنـوز شـعـلۀ سینای سینه است

ای وسعت بهشت، جهان بی تو دوزخ است           دنـيـا چـقـدر مزرعۀ كفـر و كـينه است

این گونه گنج درصدف هرخزانه نیست           گنجي ست در خزانه اگر اين خزينه است

دريا علي ست گــوهـر يكدانه اش تویی           در مـوج حادثــات، حسينت سفينه است

با هر حماسه داغ پــــدر را سرشته ای

هــجــده كتاب درد عــلـي را نوشته اي

زیبایی مدیـنــه به غیر از بـتــول نيست           بی مـهــر او نماز دو عـالم قبول نيست

می پــرسم از شما که رســولان غیرتید           زهرا مگر خلاصۀ جان رسول نيست؟

گــيــرم ولايت عــلــي از يــاد بـرده ايد           آيـا غـديـر و دست محـمد قبول نيست؟

آخر اصول عشق مگر چيست جز ولا؟           آيا مـگـر حــديث ولا از اصول نيست؟

مهرعلي ست روزي هر روزمهر و ماه           وقــتی چراغ، فاطمه باشد، افول نيست

جــبـریـل را به مـرقـد مـولای عاشـقان           بی رخصتش هر آينه، اذن دخول نيست

الله اكــبــــر از تــو كــه الله اكـــبـــري

اي مـادر پــدر كه پــدر را تـو مـادري

زهـراتـرین شـکـوفـۀ گـلـخـانـۀ رسـول           بــا نــام تو مــدیـنه مــدینه ست یا بتول

ای  مــردمــی که زائــر راز مــدینه اید           آه اي مـجــاوران حـرم حــج تان قـبول

ايـنـجــا كــنـار حـجـرۀ پـيـغـمـبـر خــدا           آئـينه خانــه ای ست پُـر از تابش اصول

آئينه اي كه مــاه درآن مـي كــشــد نـفس           آئينه ای كه مـهــر درآن مي كند حـلـول

دربین مـاه های خـدا چون تو ماه نیست           ای بین فـصل های خـدا بهترين فصول

اينجا نــمــاز خانۀ مـولا و فـاطـمه ست           اينجاست خانـۀ عـلــي و خـانۀ رســول

زهــرا شــدی که نام عـلی را عـلم کنی

پنهان شدی که هر دو جهان را حرم کنی

يك عمربود با غم و غربت قرین عـلـی           آن قصۀ حسين و حسن بود و اين علی

وقـتی ابــوتـراب شدی خـاک پــاک شد           تـا زد به خاک بـنــدگی او جبين عــلی

درخـانــقــاه نـوري و در كعبه چلچراغ           بــر خاتم رســول رسولان نگين عــلی

آيـيـنـه اي بــرابــر انــسـان و كـائـنــات           آئـيــن عـشـق و آيـنــۀ راسـتـين عــلـي

شمشيرحق كه چرخ زنان است و خطبه خوان           دست خــداست بر شده از آستين عــلی

زهرا نداشت بعد پـدر جز عــلـی كسی           احمد نداشت جز تو کسی همنشين، علی!

انــدوه بــی شــمـار مــرا ديــده ای، بـيا           انـسـان روزگار مرا هــم بـبـیـن،عـلی!

دنـیـا چــقــدر تـشـنـۀ نـام  زلال توست

هر مـاه، ماه آینه هر سـال سـال توست

شب گــريــه های غـربت مـادر تمام شد           زینب به گریه گـفـت که دیگر تمام شد

امشب اذان گـریـه بـگــويـد بگـو، بلال           سـلـمان بــه آه گـفـت؛ ابـوذر تـمـام شد

طفلان تـشـنه هـروله در اشک می کنند           ایـــام تـشـنــه کامی مـــادر تــمـام شــد

آن شب حسن شکست که آرام تر! حسین           چـشـم حسیــن گـفت: بـرادر! تـمـام شد

زایـنـده است چـشـمــۀ زهـرایی رسول           بــاور مــكن که سورۀ کــوثـر تمام شد

باور مكن كه فاطمه از دست رفته است           بــاور مکـن حماسۀ حــیــدر تمام شد؟

زهــرا (س) اگــرنبــود حدیث کسا نبود

زینب (س) نـبود و واقـعـۀ کـربلا نـبود

شب آمــده ست گريــه كنان بر مزار تو           دریـــا شکـسـت مـوج زنان در کنارتو

بعد ازتو چله چله علي خطبه خواند و سوخت           چــرخـيـد ذوالفقار عــلـی در مــدار تو

زينب كجاست؟ همسفر خطبه های خون           دنــيــا چــه كــرد بعـد تو با يـادگار تو

بـــاران نـيــزه، نعـش غــريـبانـۀ حـسن           آن روزگـار زيـنـب و اين روزگـار تو

گــل داد روي نـيـزه، سـرِ تـشنـۀ حسين           تــا شــام و كـوفــه رفت دل داغدار تو

تو ســوگوار زينب و زينب غريب شام           تو سـوگـوار زينب و او سـوگــوار تـو

بعد از تـو سـهــم آينـه  درد و دريغ شد

دست نـوازشـي كه كـشـيـدنــد تـيــغ شد

اي ناخـدای كشتي درد؛ ای خــدای درد           تـنـهــا تويي كه آمده اي پا به پاي درد

زين پيش درد و داغی اگر بود با تو بود           درد آشــنــاي داغـی و داغ آشناي درد

زان شب كه غرق خطبۀ چشم توشد علي           مــانـنــد رعــد مي شكند با صداي درد

شعر تو را چگــونــه بخوانم كه نشكنم؟           آخـر بگو كه قصه كنم از كجـاي درد؟

اي قـطـعـۀ بـهـشت، غـزل گـريۀ زمـين           با چشم خود سرود تو را های های درد

مگــذار مــردگــان شب عــافـیت شـویم           مــا را بــبــر بــه آیــنـۀ کــربلای درد

تو آبــروي داغــي و تــو آبـروي اشک           تــو ابــتـدای دردی و تو انـتـهـاي درد

یــوسف اگــر بــرای پــدر درد آفــریـد

زهرا شكست و درد پدررا به جان خرید

ای ســرپــناه عــارف و عــامی نگاه تو           آتـش گـرفـت خـیـمـۀ گــردون ز آه تو

آیا چــه بود قـسمت تو غيـر درد و درد           آیا چــه بود غــیــر محـبـت گــنــاه تـو

ساقي علی ست؛ كوثر جوشان حق تويی           ما تـشـنـه ايـم تـشـنۀ لطف نــگــاه تــو

درچشم من تمام زمین سنگ قبر توست           گــردون کــجا و مــرقــد بی بارگاه تو

در کــربلای چـنــد شـهـیـد غـمت شدیم           ســربـنــدهــای فـاطـمـه بود و سپاه تو

از خــانــۀ تو می گــذرد راه مـسـتـقـیـم           راهی نـمانده است به حق؛ غير راه تو

دنيا اگــرغــديــر تو را خـم نكرده است

روح مدینه رد  تو را گــم نکـرده است

تفـسـير رنجـنـامۀ كـوثـر نگـفـتـنی ست           تـشريـح حـادثـات مـكـرر نگـفـتنی ست

مبنای روضه خواندن ما بركنايه است           بــاور كـنـيد روضۀ مادر نگـفـتنی ست

وقتي كه با اشاره ای از دست می رويم           شرح تمام روضه كه ديگر نگـفتنی ست

حالا بـمـانـد آن همه غـربت نشـينی اش           دلـتـنـگـيِ فــراق پـيـمـبـر نگـفـتنی ست

آري سه ماه خون جگر خورد ودم نزد           از قصه ای كه سخت تر از هر نگـفتنی  ست

بهتر كه حرف كوچه ی دلواپسي نـشد           اصلاً حـكــايت گــل پـرپر نگـفتنی ست

با بال اشك سـمت حـرم پـر كـشيـده ايم           شوق طواف مرقدش آخر نگـفتنی ست!

جــريان گــوشــوار شكـستــه براي بعد           مـرثــيــه هاي خاكي معجر نگـفتنی ست

پــرواز آســمــانی او را مَــلک نداشت         ماهی که در اطاعت خورشید شک نداشت

سنگش زدند و دست ز افشای شب نَشُست          آن نور ناب، واهمه ای از مـحک نـداشت

مهتاب زیــر سیــلـی شب بود و آفتاب          حـتـی دو دست بــاز بــرای کـمک نداشت

این بــود دسـتـمـزد رسالت؟ زمینیان!           ای خلق خیره! دست پیمبر نـمک نداشت؟

می‌پرسد ازشما که چه کردید؟ مردمان           گـلــدان یــاس باغچه ی من تـرَک نداشت

خورشید و ماه را به زمینی فـروختند           ای کاش خاک تـیــرۀ یـثرب فـدک نداشت

نیمه شب، اشک،‌ عزا، آه چه غوغا شده بود         مجلس خـتــم عــلــی بود که برپــا شده بود

گــریــه کن: دیــده ي خــونــبــار ولــی الله و        روضه خوان:چشم کبودی که معمّا شده بود

آنکــه در صبــر زبــانــزد شده بـود از اول         حــال بی صبــرتر از فضه و أسما شده بود

هق هق گریه و مـولای صبــوری، ای وای         راز جــانــسوز تــرین حــادثه اِفشا شده بود

بــازویی را که نــود روز ز مـــولا پـوشاند         در شب پَــر زدنـش، قــاتــل مــولا شده بود

آه تــا صـبـح دگــر دیـــده ي او بـاز نــشــد         درد پـهـلــو دگــر انــگــار مـــداوا شـده بود

دست می‌شست زجان، لحظه به لحظه مولا         گــرچه زهــرا خودش از قبل مهیّـا شده بود

بر عــلــی آن شب جانکاه چهل سال گذشت         بعد از آن قــامت خـیـبــرشکنش تا شده بود

شــایــعــه شد که عــلــی عاقبت از پـا افتاد         هر چه شد آه ، پس از رفتن زهـرا شده بود

در اولیــن نـمـاز غــریـبــی بــدون تــو           جــز اشک من نمانده نصیبی بدون تو

دست علی پس از تو به کاری نمی رود           دیگرنه آن دلی ست شکـیـبـی بدون تو

هر لحظه خاطرات تو را می کنم مرور           جـز یـاد تو که نیست طبـیبی بدون تو

چــادر نــمــاز دخـتــر تو می کـشد مـرا           دارد عجب صـدای نـجـیـبی بدون تـو

گاهی که پیش بستر خـالی نشـسته است           بـر دختـرت کجاست مجـیبی بدون تو

کـار حـسیـن تو ز تـسـلّـی گـذشته است           دارد حـسـن نـوای عجـیـبــی بـدون تو

خیزو ببین که زندگیم سخت درهم است           به یـاد من نـمـانــده حـبـیـبـی بدون تو

تــابــوت هــم کــه آیـنــه دق شــده مـرا           حـیــدر شـده بــلا زده بـی بی بدون تو

دیوار و در به جای همه حرف می زنند           دیـگـر نـیـاز نیست خـطـیبی بـدون تو

در قـتـلـگــاه ،زنــدگـی آسـان نمی شـود           تـنهـا رواست شیب خـضیـبی بدون تو

ازعطر یاس هر سحرت مانده در حرم           تـنهـا شـمـیـم سـرخـی سـیـبی بدون تو

برای روضۀ زهـرا به ما تـوان بدهـید           به چشم گریه کنان اشک بی امان بدهید

برای سـیـنه زدن در عـزای مـادرمان           در این حســینیه ها بیشــتر زمان بدهید

میان روضه که همسایه ایم بین بهشت           کـنــار خانه ی زهرا به ما مکان بدهید

برای گریه بر آنچه که آمده ســـرمـان           به جای اشک به ما چشم خون فشان بدهید

به آه و زمزمه در روضه هــا تسلایی           به قلب غـم زدۀ صاحـب الـزمان بدهـید

اگر سوال شد آخـر چه شد به مادر مـا           فقط به دیـدۀ حـسرت سری تکـان بدهید

نمی شود که بگوییم بین کوچه چه شد           بــرای مـرثـیـه خواندن اگر زبان بدهید

به روز حشر زمان حساب نـاله زنـیم:           فـقـط به خـاطـر زهرا به ما امان بدهید

قسم به عصمت آن چادری که خاکی شد           مــزار مــادرمان را نـشـانـمان بـدهــیـد

اگــر که روزی مـا دیــدن مـدیـنه نـشد           بــرات کرب و بـلایی به دستمـان بدهید

وقتی گدای فاطمه بودن برای مـاست         احساس میکنیم که دو عــالـم گدای ماست

با گریه بهر فـاطمه آدم عــزیـز است         این گریه خانه نیست که دولت سرای ماست

اینجا به ما حسین حسین وحی میشود         پیغمبــریــم و مجلس زهــرا حرای ماست

سلمان شــدن نتیجه همسایگی اوست          زهــرا بــرای سـیــر کـمــال ولای ماست

تنهاوسیله ای که نخش هم شفاعت است          چــادر نــمــاز مــادر ارباب هــای ماست

باران به خاطر نوه ی فضه می رسد         مــا خــادمـیـم و ابر کرم در دعای ماست

فــرمــوده اند داخــل آتـش نمـیـشویم           فــردا اگــر شفاعت زهــرا بــرای ماست

چه می‌شد؟ گر مرا با غربت خود آشنا می‌کرد        چه می‌شد سفره‌اش گر، گل برای غنچه وا می‌کرد

چرا می‌کرد دور از چار طفلش بستر خود را         گل از چه خویش را از غنچه‌های خود جدا می‌کرد

اگرازگریه‌اش همسایگان را شکوه بر لب بود         دل شب‌ها نمی‌زد پـلک و آنان را دعا می‌کرد

به چشم خویشتن دیدم که بشکستند بازویش        ولی مــادر مگر دامان حـیـدر را رها می‌کرد

هم ازسینه هم از بازوش خون می‌رفت در آن روز        ولیکن می‌دویــد و بــاز بــابـا را صدا می‌کرد

نمـاز عشق نیّت کرد ما بین در و دیــوار        ولی زان پس رکوع خود میان کوچه‌ها می‌کرد

مرا همراه می برد و  به روی شانه‌ ام دستش         قــد دخـتــر، برای مـادرش کار عصا می‌کرد

یک مشت خاک روی تویک مشت برسرم          بــاور نمیکنم که تــویــی در برابرم

دیوانه کرده است مرا داغ روی  تـو          پیـچـیـده در تـمامی من ای مـعـطرم

خیرالنساء و دفن غـریبانه؟ وای مـن          مظلومه ای شبـیـه علی ماه بی حـرم

بارفتن تو زلــزله ای در تـنم نشست          با اینکه من هنوز همان مرد خیـبرم

هر باردر جواب چطوراست حالتان؟          بیمار و زرد و تب زده، گفتی که بهترم

خون گریه از سراسر من میچکد ولی          با سیـل اشک راه به جایـی نمی برم

شاید اگر که روضه بخوانم سبک شوم          اما نـه بــاز راه به جـایـی نـمـی بـرم

دل کندن از تو سخت ترین کارعالم است          یک مشت خاک روی تویک مشت برسرم

من هستم و خیـالــم و حال و هـوای تو          صبـح نـخـفـتــن از غــم تلخ عـزای تو
از دیشبی که خاک تو را ریختم به سر          گــریــان نشسته ام به سر خاک پای تو

خوابم نمی برد به خدا، گریه کن برام            ای لای لای هر شب من های های تـو

یادش بخیر بسترت آن گـوشه ی اتـاق            حــالا میان خــانه چه خالیست جای تو
ققنوس پـر کشیده ی بی بــازگشت من            رفتی و ســوخت لانه ام از ماجرای تو
دیــروز در مـشـایعـت آخــریــن نگـاه            گـفـتــم به حـکــم عشق بمیـرم برای تو
اما بنفشه زار عــلــی با هـمـه وجــود            مــانــدم به پــای بـی کسی بچه های تو

این روضه ها امروز وفردا کردنش سخت است          باید بگویم گرچه معنا کردنش سخت است

لکنت گرفـته پلک تو در بین آن کوچه         این راز سربسته ست افشا کردنش سخت است

چشمی که دست سنگی آن بی حیا بسته          مقداد می دانست که وا کردنش سخت است

دستی که بین کوچه ها از پا تو را انداخت          فهمید قدّ حیدری تا کردنش سخت است

حالا که داری خواهشی تابوت می خواهی؟          اسباب مرگ تو !؟ مهیّا کردنش سخت است

با غسل زیر پـیرهـن فـکر علی بودی          زخم نود روزه تماشا کردنش سخت است

داغ کبود کـوچه هــا آنـقدر روشن بود          فهمید دست فتنه، حاشا کردنش سخت است

ز تربت گــل او بــوي سـيـب مي آيد         زقــبــرفــاطمه بوي عجيب مي آيد

صداي هق هق يك ابر خستــه و تنها         صــداي بــارش امن يجيب مي آيـد

صداي كيست كه آهسته اشك ميريزد؟         صــداي گريه مردي غـريب مي آيد

علي ست اين كه رود برمزار فاطمه اش         مــريض عشق كنــار طبيب مي آيــد

عجيب نيست كه آتش بگيرداين دريا         كه بوي سوختن از يك حبيب مي آيد

بریز آب روان اسما، ولی آهسـتـه آهسته           به جسم اطـهــر زهرا ولی آهسته آهسته

بریزآب روان تا من، بشویم مخفی از دشمن           تنش از زیر پیراهن، ولی آهسته آهـسته

ببین بشکسته پهلویش، سیه گردیده بازویش           توخود ریز آب بر رویش، ولی آهسته آهسته

همه خواب وعلی بیدار، سرش بنهاده بردیوار           بگرید از فراق یار، ولی آهسته آهسته

حسن ای نورچشمانم حسین ای راحت جانم           بنالید ای عـزیزانم، ولی آهسته آهستـه

بیا ای دخترم زینب به پیش مادرت امشب           بخوان او را به تاب و تب، ولی آهسته آهسته

روم شب ها سراغ او، به قبر بی چراغ او           کـنم زاری ز داغ او، ولی آهسته آهسته

آهسته می شوید یگانه هـمسرش را        با آب زمـزم آیـه هـای کـوثـرش را

آهسته می شوید غریب شهر یثرب        پشت و پناه و تکیه گاه و یاورش را

تنها کـنـار نــیـمه های پیـکـر خود        میشوید امشب نیمه های دیگرش را

آهـسته می شوید مبــادا خــون بیاید        آن یـادگاری های دیوار و درش را

پی می بـرد آن دستهای مهــربانش        بی گوشــواره بــودن نیلوفـرش  را

می گرید اما باز مخـفـی می نـماید        با آستـیـنی بـغـضهای حنجـرش را

در خانه ی او پهلوی  زهرا ورم کرد        حق دارد او بالا نمی گیرد سرش را

با گــریـه های دخـتـرانه زینب آمد        بـوسد کـبـودیهای روی مادرش را

بر شانــه های آفـتـابی اش گـرفـته        مهـتاب هـجـده سـالۀ پیغـمبـرش را

دور از نگـاه آسمانها دفـن می کرد        در سر زمینهای سئوالی همسرش را

بُــرد در شب تا نـبیـنــد بـی‌نــقـاب            مــاه نــورانی تـر از خــود، آفـتـاب

بُرد در شب پیکری هم رنگ شب            بعد از آن شب، نام شب شد ننگ شب

شسته دست از جان، تن جانانه شست            شـمـع شـد، خاکـستـر پروانه شست

روشنایش را فلک خــامــوش کرد            ابــرهـا را پـنــبـه‌هــای گــوش کرد

تا نبیند چــشــم گــردون، پیکـرش            نـشـنــود تا ضـجّـه‌هـای هـمـسـرش

هم مــدیـنـه سیـنه‌ای بی‌غـم نداشت            هم دلی بی‌اشک و خون، عالم نداشت

نـیست در کـس طاقـت بـشـنـیـدنش            با عـلـی یا رب چـه شد؟ با دیـدنش

درد آن جــان جهـان، از تن شـنـید            راز غـسـل از زیر پـیـراهن شـنـید

جان هستی گـشته بود از تن جدای            نیستی می‌خواست، هستی از خدای